بنفش آهسته

دو هفته پیش فیلم پدر رو دیدم اما فرصت نکردم ازش بنویسم. فیلمِ «پدر 2021 The Father» به‌کارگردانی فلوریان زلر، درام روانشناختی زیبایی‌ست درباره‌ی پیرمردی به‌نام آنتونی با بازیِ فوق‌العاده‌ی آنتونی هاپکینز که بی‌آن‌که متوجه بشه دچار زوال عقل یا آلزایمر شده‌ست.
فیلم‌نامه چنان قدرتی داره که تا سکانس آخر بارها منو به اشتباه انداخت مثل اتفاقی‌که برای حافظه‌ی آنتونی افتاده و بارها به اشتباه میفته. همون سردرگمی‌ای رو تجربه می‌کنیم که آنتونی داره تجربه می‌کنه.
زوال عقل اون‌قدر غم‌انگیز و متاثرکننده‌ست که قلبم به درد میاد. اختلال در حافظه برجسته‌ترین ویژگیِ آلزایمره؛ برای‌مثال آنتونی به خاطر نمیاره چه‌طور باید بلوزش رو بپوشه و مثل یه‌کودک بین آستین‌ها و یقه گیر کرده و دخترش به کمکش میاد. آن، دختر آنتونی به‌خاطر اتفاقی‌که برای پدرش داره میفته بارها صبوری می‌کنه دلش می‌شکنه اشک می‌ریزه و گاهی هم لبریز از خشم می‌شه دلش می‌خواد ازین وضعیت خلاص شه.
از درماندگی و تنهایی آنتونی چنان دلم گرفت که یاد مادربزرگم افتادم و زوال عقلش رو در روزهای آخر به چشم دیده بودم. زوال عقل چنان ترسناکه که آرزو می‌کنم کسی گرفتارش نشه. فیلم پدر فضای آروم دنجی داشت که طراحی‌صحنه‌ی بسیار خوبش در این حس موثر بود. پدر، فیلمی‌ست که زمانی می‌تونی ازش لذت ببری که با حوصله و در سکوت تماشاش کنی.
فیلم پدر بر اساس نمایشنامه‌ای به همین نام ساخته شده که نوشته‌ی خودِ کارگردان فلوریان زلر هست که از سوی نشرِ علمی‌وفرهنگی با ترجمه‌ی ساناز فلاح‌فرد منتشر شده. چند سال پیش که درباره‌ی کتاب خوندم، دوست داشتم بخرم مطالعه‌ش کنم اما فرصت نشد تا این‌که این ماه فیلمش رو زودتر از خود کتاب دیدم. امیدوارم بتونم نمایشنامه‌ش رو هم بخونم.