«نه زیبایی سنگهای مزار
نه شاعرانگی شعرها
و نه حتی
ساقهای کشیدهی نستعلیق
هیچ چیز
چیزی از نازیبایی مرگ
کم نمیکرد
غیر از زنی
که هر سهشنبه میآمد
روی شعر کوتاه مزارت
مشتی گندم و گریه میریخت
و پیش از آنکه کسی ببیند
میرفت....»
«چگونه بخندم؟
با اجزای صورتی که بهصورتی عجیب
به اندوهی مستمر خو گرفتهاند
و به رفتار در شرایط تازه عادت ندارند
چگونه بخندم؟
چگونه اعتماد کنم به خطوطی تازه که بر چهرهام مینشینند؟
آیا
دوباره به جای قبلیشان بازمیگردند؟
و بمانند اگر،
عضلات صورتم با این سوءتفاهم ابدی چه میکنند؟
من
خطوط جانسختی را میشناسم
که هربار به تعزیت آمده بودند چیزی بگویند
اما گوشۀ دنجی از صورتم نشستند
و دیگر از جایشان تکان نخوردند
من به این خطوط کهنه عادت دارم
من به اینها خو گرفتهام
اینها
اینها
اینها
بر صورت من
حق آب و گل دارند.»
«در باران و تاریکی
آن دم که غروب
در غلاف نشستهست
من مینشینم و به تو فکر میکنم
به چهرهی تو که شهر مقدسیست
و به گونههای کوچکت
که کوچهپسکوچههای لبخند است
ای چشمانت
نیمی طرقه
نیمی فرشته
ای بر لبان خوابآلودت
گلهای بوسه جاری
و
یاد میکنم از آن
چرخش شرمسار شیرین
که گیسوی توست
و بعد
از روح تو
که رقصآهنگیست
نهچندان محبوب
تکستارهای بردمیده و من
به تو فکر میکنم.»
«بگذار حرفی که زدم
بنشیند آرام مثل برف
مثل وقتی که
صبح بیدار میشوی و میبینی، آه خدای من...
این همه در شب اتفاق افتاده،
وقتی که خواب بودهای،
آنجا، آن بیرون، جهان
گرتهگرته
سراسر شده برفِ بیصدا
و بهار هم که شد،
بگذار حرف عین برف
از همان راه که آمده
برود
همانقدر طبیعی
بگذار
همچنان که زمزمهگر آب میشود
ناپدید شود.»
«زنها
همیشه عاشق مردانِ اشتباه میشوند
و مردها
همیشه در قبال زنان درست
اشتباه میکنند.»
«میدانم خستهای. میفهمم که تنهایی و بیکاری خوردت میکند. چه کنم که عجالتا، تا وقتی جشن مجله بگذرد کاری از دستم برنمیآید. قربان چشمهای مهربانت بروم، استقامت کن و به من هم مجال بده، کومکم کن این بار سنگین را که برداشتهام با موفقیت به مقصد برسانم.»
› کتابِ مثل خون در رگهای من
› نامههای احمد شاملو به آیدا › نشر چشمه › ص ۱۴۶
دوباره خوندن نامههای شاملو چه حس خوبی داشت بعد چند سال. نکته؛ املای کلمات طبق قلم خود شاملوست.
«میان آفتاب و من
پردهای از آرامش است
که چشم مرا از خنج نور و
وجود مرا از زخم آگاهی
در امان میدارد
و نفس راحتم میبخشد
اینک جنگ به پایان رسیده است
اینک عشق به پایان رسیده است.
و مرگ چه زیبا
خود را از پیش آماده کرده است.»