بنفش آهسته

شروع شده‌ام؛
از شاخه‌گل بنفشی که فرستاده‌‌ای
از کلمه‌به‌کلمه‌‌ی عطرش
که در موبه‌موی کلامم جاری‌ست
شروع شده‌‌ام؛
از آمیختگی دهانم به خلسه‌‌ی نفس‌هایت

چه بودم؟
جز پوستی پُر شده با یک مشت کلمه و خلأیی مُمتد
چه بودم؟
جز سیاره‌‌ای نامکشوف و بی‌‌سَکنه
کشفِ مرا
به‌نام ستاره‌های دنباله‌دار نگاهت ثبت کن!
آن‌ها که از هفت‌اقلیم آرامشت
به بیتابیِ هفتگانه‌‌ی من پل زدند.

به گم‌بودگیِ ناپیدایم خوش آمدی
به پیداشدگیِ گم و گورم.
به خودت ـ به تمام من ـ