بنفش آهسته

«دلم می‌خواست بهتر از اینی که هست سخن می‌گفتم
وقتی که دور از همگان
بخواهی خوابِ عزیزت را برای آینه تعبیر کنی
معلوم است که سکوت علامتِ آرامش نیست

آسوده باش، حالم خوب است
فقط در حیرتم
که از چه هوایِ رفتن به جایی دور
هی دلِ بی‌قرارم را پیِ آن پرنده می‌خواند!
به خدا من کاری نکرده‌ام
فقط لای نامه‌هایی به ری‌را
گلبرگ تازه‌ای کنارِ می‌بوسمت جا نهاده و
بسیار گریسته‌ام.»