بنفش آهسته

«محال نيست خلاصه‌‌ی بی‌‌رَحمِ دريايی
در يکی شبنمِ بلور.
‹نور می‌لغزد از مرمرِ بو،
عرق‌کرده‌ی آب‌های العطش،
تو در تویِ هم آمدن از تو،
به طعمِ تن،
بهشتِ هر هزاره… هزاره… هزاره‌ ی من!›
آيا عشق
اين واژه‌ی دُرُشتِ داناکُش
همان کفاره‌‌ی سهمگينِ بی‌کرانگی ‌ست؟

ری‌را… ری‌را… ری‌را…!
پس اين صدای کيست
که به ترسيدن از تکرارِ ممکنات
آوازم می‌دهد؟

در حيرتم از اين هجرتِ هی به راه،
که رَدِپای مرا
نه برف می‌پوشاند
نه باران می‌شويد و
نه باد خواهد بُرد!»