غربت «هَل مِن ناصِر»
ننوشتید زمین‌ها همه حاصلخیزند؟
باغ‌هامان همه دور از نفس پاییزند
ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟
در فراوانیِ این فصل تو را کم داریم
ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟
نامه نامه «لَکَ لَبَّیک اباعبدالله»
حرف‌هاتان همه از ریشه و بُن باطل بود
چشمه‌هاتان همگی از دِه بالا گِل بود
بی‌گمان در صدف خالی‌شان دُرّی نیست
بین این لشکرِ وامانده دگر حُرّی نیست
بی‌وفایی به رگ و ریشهٔ آن مردم بود
قیمت یوسف زهرا دو سه مَن گندم بود؟!
چه بگویم؟ قلمم مانده… زبانم قاصر…
دشت لبریز شد از غربت «هَل مِن ناصِر»
در سکوتی که همه مُلک عدم را برداشت
ناگهان کودکِ شش‌ماهه علم را برداشت
همه دیدند که در دشت هماوردی نیست
غیرِ آن کودکِ گهواره‌نشین مردی نیست
مثلِ عباس به ابروی خودش چین انداخت
خویش را از دلِ گهواره به پایین انداخت
خویش را از دلِ گهواره می‌اندازد ماه
تا نماند به زمین حرفِ اباعبدالله
عمقِ این مرثیه را مَشک و عَلم می‌دانند
داستان را همهٔ اهل حرم می‌دانند
بعدِ عباس دگر آب سراب است سراب
غیر آن اشک که در چشم رباب است رباب
کمی آرام که صحرا پرِ گرگ است علی
و خدای من و تو نیز بزرگ است علی
پسرم می‌روی آرام و پر از واهمه‌ام
بیشتر دل‌نگرانِ پسرِ فاطمه‌ام
